Mi pensas, ke al ĉiu estas sciate komprenaĵo "Artefarita intelekto" kutime kunligita kun intelekteco de oponanto-komputilo en ludoj. Koncerne interfacon, ĉio kio bonas por ludoj ofte iĝas tute malutile por laboro. Aparte kaj intelekteco.
En ludo kontraŭ komputilo des pli interese ludi, ju pli saĝa via kontraŭulo, ju pli neprognozeblaj movoj ĝi entreprenas. Sed en laboro komputilo neniom kontraŭulo. Kaj do devas esti kiel eble pli prognozebla. Pri ĉi tio jam dirate en unua artikolo: "Intuicia signifas prognozebla"
Malgraŭe malofte programistoj entreprenas provojn plibonigi interfacon per enigo de iuj neatenditaĵoj. Al ĝi, ekzemple, rilatas:
Fakte ĉiu dinamike ŝanĝata pozicio de menueroj malhelpas al formiĝo de kutimo de uzanto. Ĉi tio povas alkonduki lin al konfuzo, depreni valora tempo de uzanto.
Ĉi tio ankaŭ simile sur problemo kreata per pozicio de dosieroj, skribita en antaŭa artikolo: "Ĉu simple trovi dosieron?". Sed pozicio de dosieroj estas ricevita de niatempaj interfacaj ankoraŭ el teksta. Kaj troa intelekteco estas vokita per deziro helpi al uzanto, kaj por ĉi tio oni skribas aldonajn algoritmojn, por ĉi tio oni elspezas aldonajn resursojn de maŝino.
Fakte se simple aranĝi menuerojn en dudimensia spaco, homo tre rapide memorfiksos pozicion de necesaj al li, ofte uzantaj menueroj. Ĉi tio okazos per tute natura kaj senĝena maniero. Kaj malofte uzantaj kaj ne necesaj simple ĉesos esti rimarkita. Kiel vi vidas, ĉi tio ne postulas superfluajn resursojn de komputilo, kaj multe pli simple por realigo, sed samtempe pli natura, pli simpla, pli prognozebla kaj intuicia.
Tamen, ne tiom malbonaj ideoj estas:
En unDE: